Papel, cor pel...e 3

Art Spiegelman retou a Paul Karasik nos anos 80: Debúxame este stream of consciousness...esta irrealidade tan simbólica. Tiña o debuxante ese raro talento para dar unha solución gráfica para misións imposibles como os textos tan pouco narrativos de Faulkner. Así a amizade con Paul Auster fai que a novela deste último, City of Glass (que tamén tiña moito ruido e moita furia), desembocara nesta BD, neste exercicio de visualización tan leal a novela do nova-iorquino. Así apareceu o home, espido, maquetizado diríase, case prometeico na procura do lume, da sabiduría e da lingua de Deus perdida no Torre de Babel. Cando Auster se busca a se mesmo en diferentes capas de realidade, na folla a cadriños, emerxe o home, un home mínimo pero dinámico, diciamos un home sen roupa pero co seu peito, brazos, pernas e o seu discreto pene. Posiblemente non será unha útil referencia para erotizar a homes e mulleres, pero ese home minimalista é un recurso narrativo trascendental e a xustificación da historia principal nesta cidade de cristal.

 La vida de Adèle é unha coñecida e polémica película baseada nun cómic chamado Azul é unha cor cálida de Julie Maroh. O trasvase á pantalla tivo un certo rebumbio por:
1) A relación do director coas actrices principais
2) as escenas de sexo entre as protagonistas
e 3) a critica dende o mundo lésbico  por falta de naturalidade das escenas devanditas incluida a da propia Julie.

 A min falando da obra orixinal, pareceume un cómic moi fermoso na secuencia, na composición, no enfoque selectivo das protagonistas, no recurso cromático empregado na narrativa, que vai gañando puntos ao pasar as páxinas. É unha historia de amor, bonita e dramática con un toque de inxenuidade e candor en Clementine, a moza máis nova que progresa polas páxinas, dubidando con prexuizos e incredulidade ante a súa propia identidade.O meu cadriño favorito? o último, condensando moito sentimento nesa mirada "púbica"


Ardalén non podía faltar nesta selección, non polo presenza circunstancial que Miguelanxo Prado fai dos espidos, senón porque como obra fundacional da cultura galega é un imprescindible que abordar en moitos eidos. Fidel, o velliño soñador e desmemoriado viviu parte da súa infancia cunha sobria e eficaz tía que xerenciaba unha Casa de Putas na cidade, non sei se era Pontevedra ou Vigo, excusen. As prostitutas compoñen un colorido fresco do burdel previo a guerra civil, unhas mozas sorrintes perfectamente modeladas para ambientar esa lascivia tan formal e hipócrita entre cabaleiros clientes. Creo que a recreación está moi ben documentada, a roupa íntimas das mozas, as súas actitudes despreocupadas tocando o piano ou bebendo champagne, os seus xenerosos peitos...Todo crea unha atmosfera perfectamente contrastada coa inocencia do neno empeñado en buscar aventuras a través dos atlás á marxe de calquera realidade.

Estou por facer un capítulo cuarto.