jueves, 7 de mayo de 2009

Extravagancia & Comodidade

A extravagancia é algo impropio, pouco racional e pouco útil que desafía as leis da lóxica por pura provocación, para desaquelar e chamar a atención. Con ánimo efímero, como botarlle xeos ao caldo.
A extravagancia é incómoda, frecuentemente tola, absurda, aínda que adoita ter estadías fermosas. Probablemente a férrea torre Eiffel colisionou coas cúpulas, igrexas e tellados decimonónicos en Paris. A tolemia romántica de Neuschwanstein do rei Ludwig II ou a mestura exótica do Pazo da Pena en Sintra. Ou unha ópera de Wagner escenificada no río Miño con músicos erguéndose sobre a auga baixo as indicacións dun desquiciado Klaus&Kinski.
Ah! extravaganzia...e comodidade, conceptos antitéticos como a bosta e o veludo. O idioma galego é unha extravagancia que analfabetos galegos porfiaron en conservar (probablemente coa inocua intención da comodidade, porque hai quen fica cómodo sentado co cu nunha toxeira). Para alguén lóxico, aberto ao mundo libre, sen dogmatismos ou imposicións, o galego é como sentarse nunha toxeira ou como levar aos vellos de aldea ao Clube Financiero de Vigo en vez do Luar. É unha opción viscosa e de refugallo, unha lingua primitiva, suxa, de prosodia vacuna, un legado que a moderna Galicia tanto desexa empequenecer no retrovisor urbano.
Concepto 1
O galego non é útil, onde vas triste de ti, máis alá do Padornelo? ( o español é utilísimo e ata eróxeno além dos perineos).
Concepto 2
O galego confunde aos galegos que mesturan equívocamente códigos idénticos. (Como farian os nosos pais e avós "hablando en una lengua que no es la suya" para abrise camiño en formacións regradas e "impuestas", prosperando en campos como a Filoloxia hispánica, Matemáticas, Dereito, Medicina, Xornalismo??
Obsérvese ao fillo da señora Lago envorcado na lama da defensa do castelán (non hai lei do menor para estas exposicións perversas? e presentado pola nai como un inútil que non é quen de resolver un exercicio nunha lingua tan allea como o galego.
No entiendo Shin Chan mamá, tradúcemelo...así si, mamá. Que gusto. (E estes queren o trilinguísmo?
Concepto 3
A amabilidade significa que o galegofalante pase a castelán para non incomodar a seu interlocutor e non impoñerlle ren. (nesta propiedade non hai alteración posible de factores)
Concepto 4
(xa se está poñendo o tema violento)
Estamos en España!(%$>@)
Ou non necesariamente. Os medios españois fan causa común denunciando a discriminación laboral dun inmigrante hispano por non falar inglés en ...EEUU!! que cousa máis estúpida (ironia) Ademais conminan (dada a tradición políglota de Madrid) a que Obama aprenda o idioma da crecente minoría (curioso, aquí si), e se tomen medidas para beneficiar o español nas escolas, prensa, etc. Dunha labazada esfúmase o principio de territorialidade, utilidade e universalidade negado ás linguas periféricas.
Pregúntolle algo a unha moza mexicana en Corsicana (TX, USA) en español e renega tres veces da súa fermosa lingua finxindo o que non é. Poderia ser diglosia ou tamén autoodio, cal é a diagnose Doctor House? ¿Cómo? ¿esas cosas también le pueden pasar al español?

Falade o que vos pete!-berra o fillo non recoñecido da señora de Palmira-poderedes falar castelán en todos os ámbitos.
-Oiga teño un xuízo agora, quero que discorra en galego...
-Serás abertzale e talibán...entiendes perfectamente el castellano. Que ganas de marear!!
-Mi hijo cursa en un CEIP del rural y me viene a casa chapurreando el gallegón (caso GB)
-Nada señora, no se preocupe, lo segregamos...
-Que pobriño...y se va a quedar solico?
-Hum! tiene razón, que los demás cambien "amablemente" al castellano.
-Asi da gusto mamá!!!

Un señor con pinta de Charlot e bigote ralo lidera o think tank que loita contra as tendencias extravagantes: idiomas, presidentes, ecoloxia...ademais de promover o revisionismo de dictaduras amables e cómodas.

Ou como limpar a bosta que recubre o veludo. Unha pequena extravagancia.

lunes, 4 de mayo de 2009

Paso Miúdo


Creo que a Fonsagrada é o segundo concello de España en extensión por detrais de Don Benito (Badajoz). Esto nunha terra de atomización municipalista tan dominante, onde os movementos mais ben son de segregación, pode considerarse unha excentricidade que fai dotar a esta bisbarra dunha personalidade senlleira. A enorme xeografía desta terra montañosa parece explicar como a capitalidade que vixila todo o municipio dende un cumio estratéxico, se foi concentrando para proporcionar suficientes servizos e comercios a todas esas entidades tan disgregadas polo concello. Lembremos que foi Pobra de Burón a orixinal referencia administrativa que chegou aglomerar no século XVIII a dez mil veciños.
A altitude faise notar nesta primavera dubidosa cando os bancos de brétema se anudan e se soltan a unha carretera de meandros complicados que tardaremos en esquecer ao final da xornada (un susto e unha anécdota, afortunadamente)
Como nunha pauta guionizada a néboa escampa para sorpresa das nosas expectativas: un abrupto canón que desliza as nosas olladas entre formidables paredes de rocha ata un canal de auga calma e refulxente con esa beleza que só se apreza dende as alturas.
O fío argumental desta historia de camiños é a carretera da II República, unha vía que comunicaría Fonsagrada con Grandas de Salime en Asturias. Seria unha fermosa estrada xunto ao río pero a Guerra Civil interrompeu esa empresa como tantas outras naquel decisivo 36.
E como tantas outras, paradóxicamente, no seu abandono, na súa decadencia quebradiza e ruinosa, descubre un encanto nostálxico, integrado, non, absorbido, por unha natureza implacable que equilibra o home e o mundo.
Cando a estrada se dilúe en corredoira e esta en sendeiro, en pegadas oportunas e intuitivas, é cando a dificultade perfecciona a ruta.
A columna amarela, avanza a paso miúdo sobre os vestixios republicanos, cando o vestixio humano que atopamos é tendente a cero. Cero lixo, cero institución e cero encontro doutros camiñantes. Outra paradoxa: o ser humano renegador da súa condición: a falta de promoción é un estupendo estímulo para o noso pracer.
A estiaxe do río fainos supoñer, nesta época de chuvias, a regulación artificial do encoro. O leito cuarteado en terra negra desprovista de indicios vitais múdanos nunha literaria expedición na procura dun val perdido, a punto de avistar o horrible alarido duna animal xurásico.
Os érvedos chaman a nosa atención cos pequenos froitos vermellos e as follas lustrosas, tamén bidueiros, algún castiñeiro na ladeira, matas de uceiras púrpuras e xestas brancas que algún dos nosos leva en ramiñas co ánimo de transplantar na Mariña. Unha compañeira convídame a inspirar os aromas ocultos entre os matorrais e quero adiviñar con ela o sabor dulzón do mel. Sabemos que hai uns pequenos castros que protexen algún grupo de trobos ali arriba. Non me lembro como son chamados nesta terra. O zumbido aparece e desaparece invisible ao longo do sendeiro. Pero a serenidade e o silenzo nesta fenda tranquila aberta pola historia en Fonsagrada é a tónica da viaxe. Tremo de desasosego cando Ángel Rivas me conta que proxectan anegar aínda máis estas paraxes para producción eléctrica. A estrada republicana e todas estas marabillas que fomos atopando poden ser unha anécdota abisal. Parece que aínda hai moito que espremer neste país. Erizados de muíños, hai centos de solicitudes de minicentrais e encoros maiores nos cursos fluviais galegos. Somos o estado-dinamo...a cambio de que? hai un debuxo de Castelao que se me ven á mente. Tamén se me ven unha frase de Wallace Stegner, novelista norteamericano e gran amante da natureza, que en "Un lugar seguro" reflexiona no que é unha obriga irrenuncíavel do ser humano: deixar a nosa terra, contorno, comunidade, nun estado mellor de como a atopamos e así transmitilo a nosos herdeiros. Parece un principio sinxelo que en Galicia non se cumpre.
(Fotografía propiedade Paso Miúdo)

Archivo del blog