lunes, 2 de febrero de 2009

Rocknrolla, o pack completo é demasiado


Creo que deglutir demasiadas críticas provoca a dixestión gaseosa e revoltosa de calquera consumo cultural que un individuo medio debe ponderar. Vas ao cine e regurxitas para tua intimidade...hum...produto banal...argumento inconsistente...dirección inexistente...non digamos se alguen che pregunta a opinión en público, veste na obriga de pontificar e "epatar" a partes iguais. A critica se democratiza e dispersa pero curiosamente sigue camiños máis estandarizados do que seria desexábel.
Vou ver Rocknrolla e etiqueto: Guy Ritchie, un Tarantino british, violencia, humor, puzzles narrativos...extraigo: boa música, primeira hora espesa e lenta como fog londinense, último tramo trepidante e áxil (outros poñen estética videoclipera, montaxe áxil, os sinónimos son importantes, dame un sinónimo e farei xornalismo!)pecho admiración: que bon o cabrón de Lenny! non somos mafiosos! -di no texto- cando quere dicir-non somos americanos-inventamos o fodido teatro..chúpate esa Tarantino
Pero o estilo costa e aqui é onde vades empezar a pagar, polo menos o espectador esixente acostumado a ler a críticos e popes en xeral. Conclúo: esta cinta é un deja vu/deja parodique que haberia que tomar con sentido do humor...falta historia e non hai nos bos tracks suficiente alka-seltzer que o compense. Falta historia, falta humanidade, falta Dickens como diria o de días estraños...e eso é un grave pecado sobre todo nesta illa. Non basta con importar o selo se te quedas co peor e prescindes do estilo propio e sobre todo da historia(eerhg! repíteme o da historia).
Coincido cos malditos críticos 2.0 en case todo e vomito unha frustración de cinco euros cando realmente foi unha tarde pasable de non ser polos flocos resesos. A miña obsesión por analizar e categorizar convirte este par de horas nunha decepción.

posit
Thandie Newton se dosifica en preguizoso e elegante voguing para inventar unha Audrey Hepburn perversa, fríxida(mentira), e icónicamente comestible(verdade)...casi na...destas english rose non tedes en California...e só por eso, Guy, só por eso, te salvas.

No hay comentarios:

Archivo del blog