Os galegos sentimos unha atracción morbosa e devota polo cemento. Era inevitable, era un país demasiado verde e cheo de pedras irregulares e lama incómoda...e de repente chegou o cemento co seu discreto encanto proletario, a poesía do árido nunha xeografía demasiada húmida. O granuloso chegou como proverbial fixador dos rebeldes bucles e ondas dunha terra enmarañada.
O cemento seca, fixa e da esplendor, é como un infalible e matemático agrimensor, unha marea uniformadora que salpica e iguala como un traxe mao a aldeas e vilas, vivendas e alpendres, adros e parques.
A pizarrosa bóveda deste noroeste simplemente imita a execución virtuosa e inspiradora do artista galego que estende este ouro gris en todo tipo de arquitectura.
Si amigos, o cemento é o trunfo do ser humano sobre a torpe e teimosa natureza, detén o tempo e inmortaliza as nosas pegadas neste mundo, nesta civilización de futuro.
