Mar Vicente, Moito que Ver

Ves a Mar cos ollos pechados e un sorriso intuido e sabes que está soñando nun espazo infinito e múltiple onde a luz se tensa e se afrouxa e as superficies se tinxen e baleiran nun camiño que inicia Mar e pecha o espectador cunha ollada momentánea.
Nada que Ver, é certo, é distinta e especial. Esa luz infinita que descubriu en Turner, estaba esperando unha ollada futura que soña cos ollos pechados, porque ve máis alá, transmitindo sensacións dinámicas, tormentas insospeitadas que veñen dunha calma infinita e estrañamente fermosa.
Mar de tranquilidade, ela é así, constrúe unha traxectoria impecable e ascendente sen darse demasiada importancia, ensinando as cousas sen demasiadas explicacións inútiles para amosarse intensa. A trascendencia do seu traballo revélase obvia mentres dúbida, experimente e continúa explorándose.

“O traballo que vén desenvolvendo afonda nunha tradición pictórica de grandes palabras sen borrar os referntes mentres disputa unha loita delicada coa luz, a cor e a composición “. Xosé Manuel Lens

“A obra de Mar Vicente ten a virtude de poñer en escena esta concepción da cor como luz; mediante estruturas espaciais efizcamente dispostas, xera un xogo de reflexións que trasladan a cor dunha superficie a outra”. Ignacio Pérez-Jofre

Reflexo de Supercicies. Exposición individual de Mar Vicente como proxecto gañador das Bolsas Feima-Fundación Laxeiro á creación artística. 2007

Nada que Ver. Exposición colectiva de Mar Vicente, Enrique Lista, José Caruncho e Tim Behrens na Casa da Parra (Santiago) e comisariada por Vari Caramés. 2007

| View | Upload your own

Raiolas avanza, o seu público (nós) tamén

Algunha vez teño falado nalgún sitio do que supuxo a irrupción de Raiolas na comarca do Valadouro, a anecdótica e coincidente agrupación duns coñecidos e amigos que canalizaron o seu talento creativo e expresivo a través do teatro.

Esta foi a semente que agromou e aínda é o principal vencello deste movemento cultural que non tardaria en explorar outros medios como o radiofónico, o audiovisual…ademais de fornecer de xeito eficaz o Mercado Medieval que revive anualmente o castelo de Pardo de Cela e o seu Alfoz.
En Raiolas e non é retórica, hai luz abondosa, ideas e talento para executalas, o xenio non se adiciona simplemente, multíplicase e complementase.Onde se precisan estilos e carácter, aparecen perfís para dar corpo e alma as personaxes e tramas propostas.

Esta agrupación vive un momento doce, os proxectos bulen en efervescencia e as gañas e enerxías semellan intactas. No equipo hai profundidade e relevos múltiples con moita xente atrevida e disposta con ilusión a pisar a escea. Saben administrar ben as capacidades e posibilidades de cada un nunha admirable autoxestión no que a amizade prevalece sobre calquera outra cuestión.

Pero Raiolas foi máis alén e moveuse con risco das cómodas coordenadas dun xénero que lle proporcionaba éxitos e aplausos asegurados na platea. Nun xesto atípico no ámbito do teatro amateur, o colectivo alfocense decidiu medrar, buscar novos retos e desafíos, asumindo un texto máis complexo e ríxido, unha comedia máis sútil onde a interpretación se enriquece con matices e contrapuntos amargos co pretexto do retrato dunha aristocracia decadente e teimosa en aparentar un status perdido ou en agochar uns sentimentos non dignos de exhibir.
Prescindimos do recurso doado da improvisación excesiva e da ambientación costumista que o espectador dixire con devoción.
Se noutros formatos como no cine o una televisión, o mesmo espectador é máis flexible e permeable a diversos xéneros, por que non no teatro? por que non nun teatro para o pobo?
Raiolas aprobou con nota a difícil lección como non podía ser menos en alumnos aventaxados… pero ao mesmo tempo examinaron a un público, ao que inconscientemente se estaba educando…Polo visto na vaga de ruidosos aplausos que arrasou o patio de butacas, aprendimos a lección…
Ssst!! érguese o telón, hai uns mestres en escena…son Raiolas que nos volven a iluminar.

Fotografia da representación de A Pousadeira de Carlo Goldoni na Casa da Cultura do Concello do Valadouro. Na imaxe, a marabillosa Nati Uría, no papel da independente e seductora Mirandolina, conversa co Cabaleiro que interpreta Pepe Peinó, misóxino e rosmón que soporta estoicamente os encantos da bela pousadeira.