Disturbia, un ventanuco indiscreto.

Disturbia: Un rapaz con shock post-traumático pola morte do pai é confinado a un arresto domiciliario polos seus incidentes violentos. Eso si, arresto-cool nun barrio residencial típico do cine americano mainstream, nocelleira electrónica fashion das de moda en Hollywood e colección de gadgets que impresiona a algún crítico pouco posto na tecnoloxía pero hoxe en día, de acceso xeralizado en calquera adolescente occidental: consola, móbil, Ipod, portátil (Mac, eso si), videocámara, bla, bla, bla...Chama a atención, eso si que un mozo problemático compre en Itunes en vez de descargar en Emule, ha, ha, ha...claro é unha película (por certo vista polo que escribe en Screener).
Ben, o rapaz é intelixente, sensible e todas esas cousas que eles chaman con encanto "next-door", non é moi guapo curiosamente o que é un punto a seu favor. A tia...ah! Pero é que hai unha tía? E logo non habia de haber? A tia está boa, é sexy, séntalle ben o bikini pero é intelixente, sensible e todas esas cousas que...vale estoume repetindo, é o que teñen os clichés do cine teen. A chica é a primeira victima do voyeurismo do protagonista pero só é etapa previa para a merecida homenaxe ao mestre do suspense en versión teenager e que deriva no que xa sabemos: a morbosa observación dun veciño de conducta sospeitosa e o vaivén de pistas contradictorias nas que se ve absorbido o ollo indiscreto e turbado do noso heroe.
E un pouco así ves esta peli, parece boa...humm parece discreta, parece vulgar...non está mal...uiiii...que final tan trapalleiro, claro Caruso non é o Gordo. A película parte dunha boa idea, non te fode!!! se non existira previamente Rear Window sería cohonuda. Pero en definitiva, é un entretemento digno e pasable dado o cine xuvenil que nos gastamos, eso si é unha edición popcorn e resumida da película de Hitchcock, algo así como unha versión de Joyas Ilustradas dalgún clásico da literatura universal, fast-food moito máis dixerible para todos os públicos.

Black Ladies e Uwe Ommer

Estaba lendo a edición dixital de El Pais cando vin unha reportaxe de Uwe Ommer con motivo da preparación do seu orixinal e aparentemente preguizoso proxecto "Do it yourself". O fotógrafo alemán é dos mellores retratistas da beleza da muller universal e con gran perspicacia decidiu concederlles a elas a iniciativa de fotografiarse a si mesmas, o que orixinou unha galería de imaxes atrevidas, sensuais e orixinais, ademais de interesantes reflexións sobre as opcións comúns que escolleron estas damas retratadas a si mesmas.
Hai máis dun ano comprei o libro de Uwe Ommer Black Ladies que igual que o proxecto referido edita Taschen e que consagra a devoción, que comparto, do fotógrafo pola beleza da muller africana. A escritora camerunesa Calixthe Beyala escribe no prefacio desta obra: (...) "Pensei na mulher negra, fresco da terra, forma ardente, terno odor do original e as lembranças escondidas brincavam dentro de mim como em pradarias selvagens
Traição? Eu traidora? Porque volto a descobrir-me, Mulher africana neste extraordinário arranjo de beleza e de poder, de doçura e de graça? Escrevi e escrevo. Escrevo palavras indefinidas, sensações delicadas, ódios inéditos, amores inconfessados. Mas nestes escritos, tão escritos que grito, descobri reflejos de min, através dos espelhos de un fotógrafo, que escreve a Mulher africana, através de outras luzes" Estaba lembrándome de purezas e mesturas...deixando de lado preconceptos, complexos e mala conciencias disfrazadas de pensamento occidental progresista que propugna a necesaria mestura de razas para vencer a intolerancia...quen se atreveria dicirlle a estas Black Ladies que se mesturaran de xeito obrigado, non é fermosa abondo a pureza da súa raza negra? Claro, decíano noutro sentido que obviamente ven a ser o mesmo. Mellor defendamos a convivencia e libre mestura cando o ser humano decida como sempre fixo pese a leis, culturas e prexuizos.