The Gift

The Gift, ovacionados no Teatro Principal 

O concerto empezou frío e distorsionado, (algo dos equipos de son) Sonia entraba rara, con pinta de lírica e había un ambiente de experimentación que recibíamos con cautela, pero o frío saiu do Teatro Principal tan rápido como a voz de Sonia ascendía en volutas graves e amargas acompañada do piano nostálxico de Nuno Gonçalves. Cando Sonia consigue domar esa voz que vai do cristal á area dende o máis alto ata o rumoreo respirado, emociona, mesmo nese rexistro lento, espido, que é a Primavera do seu concerto, consigue deixar momentos cálidos, envolventes que revela a potencialidade e versatilidade dun grupo que non simplemente quere adaptarse á distintas correntes de xénero, senón que honestamente exploran novas vías de sensibilidade que responden ao ánimo compositivo.
Pero a segunda parte-Explode- empeza a quencer máis ao público  cun The Gift máis recoñecible e colorista, ritmo, alegría, cancións frenéticas onde creo que a voz de Sonia sae máis aproveitada rodeada de toda a pirotecnia de pop rock+synth que nos fai vibrar a todos no Principal. Hai de todo, pop hedonista, himnos, ópera rock, electro...e palmas botando fume in crescendo, o público a estas alturas xa está tan gañado que Nuno  vaise medrando para asumir o liderazgo de The Gift dende os roles máis variados e compatibles: elegante, seductor, irónico, simpático, frontmen, contaxiando as plateas cunha enerxía desbordante que chega ao paroxismo antes dos bises obrigados. Non podíamos obviar a Sonia, embarazadísima, entregándose en corpo e alma a un explode frenético e sen acougo máis alén do deber esperado, fundindo o vozarrón cun sorriso nos beizos, bailando, sostendo un longuísimo tarareo dialogado co público compostelán, Si amigos o concerto valeu cada céntimo da miña entrada e da entrada da miña acompañante ausente. Dúas horas de felicidade quente e musical para combatir a longa noite siberiana. Son un auténtico regalo.