Sicixia

Ver Sicixia deixa unha sensación tonificante, fresca e inmersiva no sensorial porque ese percorrido da Costa da Morte e toda esa recompilación de secuencias da bisbarra supón unha experiencia hedonista como a que desemboca na atracción da parella protagonista.

O mapa sonoro, as vistas panoramícas sobre o mar e os cantís, o marisco a troula, o viño, as cantigas,o sexo prohibido...  Pero é esa vertente de ton documental, perfectamente enfiado co micrófono que iza Monti Castiñeiras para a gravación de voces e sons, a que se solapa con dificultade á trama principal dun xeito que se esgaza levemente en dous traballos e non nun produto cohesionado e unificado.

O propio cartaz da película avisa dese binomio creativo co lema "paseo polo amor e a costa da morte" que é tanto como dicir paseo pola ficción e o documental nunha mestura na que a soldadura non é tan perfecta como quixeramos imaxinar.

 Na parella protagonista na que o amor atopa unha quimica óptima e na que Marta Lado vai gañando dramatismo según avanza a cinta, sorprendéndose intensa nunha interpretación resolta e apoiada na habitual solvencia de Monti Castiñeiras, dono dun personaxe moito máis contido.

 SPOILER A peli termina nun tráxico e abrupto final coroado por unha epifania submarina de algas da que recoñézome incapaz de interpretar o seu sentido metafórico...a non ser que se deduza a morte de Olalla

 Por outro lado este filme e toda a obra de Ignacio Vilar son un referente no audiovisual galego, tan anémico no formato de longametraxes como para obviar esta valente aposta pola lingua e a cultura galega. Por cine adulto, maduro, de autor, sen concesións ás cuotas ou o oportunismos subvencionables, merece un xusto recoñecemento como resposta á traballada promoción e exhibición desta película da productora Vía Lactea.

Presentación literaria (Medre o mar...medreee!

Xurxo Souto sempre é unha garantía de pasalo ben nun evento cultural. Contou moitas anécdotas presentes no libro "Contos da Mar de Irlanda" tamén outras historias e cancións, reivindicando a Galicia mariñeira que ninguén nos aprendera na escola. Pero é que Xosé Iglesias que viña despois, foi unha gratísima sorpresa co seu Transfusión Oceánica, un patrón de pesca no Gran Sol que combatía as duras mareas con versos delicados e simbólicos cheos de pura beleza salgada. Foi na Libraria Portada Vila en Viveiro, un húmido sábado de xaneiro.
MOV 0088 from susorubio on Vimeo.

Papel, cor pel...e 3

Art Spiegelman retou a Paul Karasik nos anos 80: Debúxame este stream of consciousness...esta irrealidade tan simbólica. Tiña o debuxante ese raro talento para dar unha solución gráfica para misións imposibles como os textos tan pouco narrativos de Faulkner. Así a amizade con Paul Auster fai que a novela deste último, City of Glass (que tamén tiña moito ruido e moita furia), desembocara nesta BD, neste exercicio de visualización tan leal a novela do nova-iorquino. Así apareceu o home, espido, maquetizado diríase, case prometeico na procura do lume, da sabiduría e da lingua de Deus perdida no Torre de Babel. Cando Auster se busca a se mesmo en diferentes capas de realidade, na folla a cadriños, emerxe o home, un home mínimo pero dinámico, diciamos un home sen roupa pero co seu peito, brazos, pernas e o seu discreto pene. Posiblemente non será unha útil referencia para erotizar a homes e mulleres, pero ese home minimalista é un recurso narrativo trascendental e a xustificación da historia principal nesta cidade de cristal.

 La vida de Adèle é unha coñecida e polémica película baseada nun cómic chamado Azul é unha cor cálida de Julie Maroh. O trasvase á pantalla tivo un certo rebumbio por:
1) A relación do director coas actrices principais
2) as escenas de sexo entre as protagonistas
e 3) a critica dende o mundo lésbico  por falta de naturalidade das escenas devanditas incluida a da propia Julie.

 A min falando da obra orixinal, pareceume un cómic moi fermoso na secuencia, na composición, no enfoque selectivo das protagonistas, no recurso cromático empregado na narrativa, que vai gañando puntos ao pasar as páxinas. É unha historia de amor, bonita e dramática con un toque de inxenuidade e candor en Clementine, a moza máis nova que progresa polas páxinas, dubidando con prexuizos e incredulidade ante a súa propia identidade.O meu cadriño favorito? o último, condensando moito sentimento nesa mirada "púbica"


Ardalén non podía faltar nesta selección, non polo presenza circunstancial que Miguelanxo Prado fai dos espidos, senón porque como obra fundacional da cultura galega é un imprescindible que abordar en moitos eidos. Fidel, o velliño soñador e desmemoriado viviu parte da súa infancia cunha sobria e eficaz tía que xerenciaba unha Casa de Putas na cidade, non sei se era Pontevedra ou Vigo, excusen. As prostitutas compoñen un colorido fresco do burdel previo a guerra civil, unhas mozas sorrintes perfectamente modeladas para ambientar esa lascivia tan formal e hipócrita entre cabaleiros clientes. Creo que a recreación está moi ben documentada, a roupa íntimas das mozas, as súas actitudes despreocupadas tocando o piano ou bebendo champagne, os seus xenerosos peitos...Todo crea unha atmosfera perfectamente contrastada coa inocencia do neno empeñado en buscar aventuras a través dos atlás á marxe de calquera realidade.

Estou por facer un capítulo cuarto.

Papel cor pel 2

info ao pasar o rato sobre a imaxe

...e seguimos coa celebrada entrada de espid@s en cadriños. Póñanse de pé que aqui ven o mestre do cómic erótico, un dos mellores debuxantes do corpo da muller (e excepcionalmente tamén do varón)
Si, adiviñarono, ansioso público: Milo Manara. O italiano tan un talento especial para representar mulleres fermosas, cunha liña limpa, sinxela e a vez sofisticada, propoñendo en cada viñeta un toque de luz e volume segundo as necesidades. O equilibrio das formas, ese auténtico canon Manara, onde modela un arquetipo de muller que parece un desexo perfecto e sensual. As poses sempre mesturan armonía, feminidade  en calquera momento da acción da historia, da igual porque o trazado sempre debuxa unha elegancia intemporal. Pode que Manara falle máis no guión, capítulo que non abordamos aqui pero resolve con acerto cando ten un sustrato bon no que ilustrar o seu preciosista debuxo.

info ao pasar o punteiro sob a imaxe

Pasamos a un autor moi distinto, Jean Pierre Autheman, francés, un autor da BD franco-belga da que coñezo especialmente a serie Condor, traducida ao galego. Un capitán marsellés, que estivo enrolado na Marina, creo lembrar...aínda que sempre se ve arrastrado sin querer a aventuras de espias, traficantes, drogas e moitas máis leas. Autheman elebora uns guións moi coidados que digamos que son historias adultas dirixidas a un público mozo. Hai un pouquiño de sexo, violencia e crime sempre empaquetado en un suave celofán moi colorista. O seu estilo é máis simple, máis minimalista e moi agradable de ver. Os espidos de mulleres digamos que son froitos de clichés recurrentes, mozas desinhibidas, neumáticas como diria Huxley que non posuén o erotismo de Manara pero que che son ben xeitosas. e cubren o seu papel neste BD noire perfectamente.

info on mouse over on a image

Si a muller espida non chama moito a atención en Autheman pola decoración da serie Condor, fixádevos o impacto que debeu ter na xerazón de púberes holandeses que puideron ler entre sabas a serie de Franka, obra de Henk Kuijpers alá polos anos 70-80. Unha heroina pelirroxa que parte dende Amsterdam a aventuras sofisticadas e trepidantes por todo o mundo. Kuijpers é membro da liña clara, ao modo que fai Tintín, recreacións moi detallistas e realistas en paisaxes, cidades, monumentos e un debuxo máis simple e dinámico nas personaxes. Pero volvendo ao lúbrico da idea, neste tipo de historias que poden ir dirixidos a un público infanto-xuvenil, (xa non falamos de Cóndor que xa tería dous rombos), imaxinade o que era atopar as liñas sensuais mesmo agochadamente eróticas que tiña a nosa heroína...buff ! tivo que ser excitante para esa audiencia menos avisada do potencial de Franka.
Pois ata a luxuriosa e última entrada dedicada ao nudismo BD...

Papel cor Pel 1

A influencia das sucesivas cicloxenitais explosivas baixan a maré da miña brava líbido polo que pensei facer unha entrada reivindicando o erotismo da 9ª Arte. Si señores: mozas espidas como expresión intensa da beleza e sexualidade das historias que se fragmentan en mil cadriños de papel.

O cómic para o público adulto (non confundir con produtos como Comix) é xeneroso en exhibir o corpo, sobre todo feminino como vehiculo para reflectir intres de lecer acompañadas as máis das veces por partenaires galantes e amantes sobre camas o outros lugares de paixón.

Case sempre son mozas ben feitas, corpos desexables onde o debuxante fai alarde da súa boa técnica imprimindo harmonía de formas, curvas e detalles.

Por último as fermosas protagonistas das BD elixidas acostuman ser novas, brancas, de peitos bonitos e longas pernas, conformando esa tipoloxia estándar na novela gráfica. En canto ao rol aqui pódese atopar máis variedade, ás veces a muller leva a iniciativa, outras o home ou acaso a paixón é simultánea e coordinada.

Arrincamos con produto español, a estupenda debuxante Ana Miralles que fixo un traballo espléndido co guión de Dufaux para a serie Djinn
Esta historia tiña que ter espidos si ou si, xa que o erotismo atravesa da capa á contracapa. A protagonista é a favorita do Sultán, Jade que usa os seus encantos e intelixencia para conseguir o que quere. Nun escenario exótico, nos límites do Imperio Otomano, nunha época de intrigas, espionaxe e ambiente prebélico desenvólvese unha historia seductora e imprevisible que viaxa no tempo e no mundo na estela dese xenio malévolo e fascinante, o Djinn.

Miralles fai uns debuxos preciosos do corpo da muller, cun rexistro de miradas que é perturbadora e moi expresiva para identificar cada personalidade, coas liñas suficientes, non é unha autora que abuse de detalles pero cun dominio maxistral da luz e da sombra para dar os volúmenes precisos ao tipo femenino e deixarnos coa boca aberta. O seu estilo é perfecto para ilustrar as belezas que se agochan tras as paredes do harén ou para contrastar as formas de mulleres de distintas razas nesta historia tan suxerente que recomendo pero xa!!!

Agora poñemonos románticos como na novela gráfica El Vuelo del Cuervo do francés Gibrat, unha historia ambientada na II Guerra Mundial, no delicioso Paris, unha moza valente xogándose o pescozo pola Resistencia, polas rúas e os tellados esvaradizos da Cidade da Luz. Poñede unha boina vermella e unhas luvas brancas e teremos o arquetipo de rapaza chic e soñadora capaz de namorar a un rapaz lacazán e pillabán pero de bo corazón. Ben, temos todos os ingredentes tópicos pero é que ademais Gibrat é un talento na composición de fermosos cadros que reflicten con detalle os diferentes escenarios urbanos. Tamén no dinamismo das personaxes, case síntese o aletear da saia de Jeane ao ritmo das belísimas pernas e poses da figura protagonista.

Gibrat é un namorado da beleza dunha muller feminina e encantadora e nótase, síntese, no trazo, na expresión... Normalmente non imaxinariamos nesta historia suave e doce este desnudo tan natural e elegante, un pouco da vella escola pero tan contemporáneo como debeu ser ese Paris dos anos 40 para os que foron os seus protagonistas. Pero ahi está.

Rematamos a primeira entrega cunha serie que sempre me fascinou, teño que recoñecelo, máis ben polo extraordinario guión de Patrick Cothias aínda que hai que asumir a perfección con que André Juillard serve á esta novela histórica que é Las 7 vidas del Gavilán. Juillard perfila descarnado, crú e de xeito vívido cada personaxe desta BD imprescindible. Bondade, xustiza, maldade, baixeza, lealdade...cada carácter está cosido á pel nos rostros con que Juillard nos somerxe no drama desta obra emocionándonos e violentándonos a partes iguais.
Aqui unha gráfica que se sae da norma exposta na introdución: unha parella entrada en anos, enrrugas e carnes, unha lealdade e pracer confiado pola criada ao Señor. Saímos das beiras más habituais do erotismo e agradécese nesta escena de inevitable tenrura e sensualidade.
En breve máis entregas, mañá ou pasado que esto non é Twitter, é un blog, lembrades? que se actualiza cada semestre?

La Doppia Ora

Ritorrnamos ao blogue que ao pasar de moda é moi hipster volver ata que as redes sociais pasen de moda...pode suceder eso?

As formas de reinterpretar esa arte da repetición que é a cultura, teñen tecidos moi distintos en cada caso que validan ou non a distinción, a orixinalidade, a especialidade fronte o cliché, o refritido, o común, a vulgaridade...

La Doppia Ora, un filme italiano de intriga, suspense (ou o que vostedes queiran porque parece transitar nas fronteiras de varios xéneros), plantexa como de xeito aparentemente fortuito, dúas persoas solitarias, unha camareira de hotel e un vixiante de seguridade, ex-policia, atopanse nunha velada de citas rápidas e empezan a sair xuntos.

A excusa argumental ven inserida no título: unha hora dobre na que podes pedir un desexo. Aqui o argumento pega un xiro sobrenatural sobre unha trama que asoma de xeito realista e ritmo pausado.

Curiosamente o macguffin máxico é sabia e progresivamente exposto se caer na tentación do efectismo e provocando no espectador unha escéptica dúbida sobre os acontecementos estraños que a protagonista femenina padece.

Esta, unha soberbia Ksenia Rappoport, gañadora da Copa Volpi á mellor interpretación femenina, é unha muller, aparentemente (adverbio que non "spoileriza"), enigmática, triste, solitaria, sumida nunha rutina ensoñadora onde o futuro non semella ter percorrido.

O Vixiante, Filippo Timi, parece atopar por fin en Sonia, a muller no que encher o baleiro emocional da súa viuvez. Cando mira o reloxo, A doppia Ora, cúmprese o seu desexo. Pero hai unha seconda doppia ora, e esta vez é a oportunidade de Sonia.

A solución ao misterio é resolto cun guión estupendamente ben armado no que non chirria esa previa atmósfera de pesadelo. O final é incerto e non previsible, mesmo pode ter máis dunha observación non tan obvia.

Sempre é refrescante atopar historias que non asumen os estereotipos tan mallados do xénero e que demostran que o cine europeo, neste caso o italiano, é máis brillante cando adopta unha cultura propia e non imitativa da escola hollywoodense.

A película dirixida polo debutante realizador de videoclips, Giuseppe Capotondi, foi nominada ao León de Ouro no Festival de Venecia de 2009.

Telemétrica, outra visión

A mellor compra que fixen no pasado 2012 foi unha cámara telemétrica marca Yashica Electro GSN a través de Ebay. Quería algo diferente ás dúas réflex que tiña, unha dixital e analóxica (Canon Eos 20D e Canon Eos 300 respectivamente). Sempre oira con mestura de feitizo e envexa, a experiencia de fotografíar cunha telemétrica, obxectivos de calidade, moi luminosos, sistemas de preciso enfoque, nula trepidación, discretas...Por suposto non era factible unha aproximación ao formato da man do elitismo Leica ou nun segundo chanzo de exclusividade Zeiss Ikon ZM ou a fermosa Konica Hexar RF. Tampouco me atrevía a experimentos como a Contax G2 que dependian máis de sistemas electrónicas ou no polo oposto Voigtlander Vito, auténticas xoias que tiña medo do seu estado despois de tantos anos. Por outro lado o meu presuposto non me permitía tolerías cun sistema descoñecido para min e menos tendo en conta que falamos de fotografía de película, un mundo en implacable decadencia.
As opcións máis económicas xiraban arredor dunha Canonet (demasiada fartura e fidelidade a unha marca) Olympus 35 RD, Yashica (opción elixida), Zorkis e demais soviets e mesmo a famosa "Leica-Texas" unha RF descomunal que funciona co formato 6x9 e produce negativos que equivalen aos naipes da baralla.

Yashica Electro 35 GSN

Se te equivocas, que sexa con pouca pérdida, lembremos os casos dunha lupa como alargador de pene e un ladrillo como Iphone  no inmenso zoco que é Ebay.
Pero aínda queda xente boa en internet! vin unha Yashica Electro GSN que se subastaba por un tipo alemán en Colonia (os alemáns parecen fiables, non? as fotografías do produto, grandes, nidias, luminosas...non diferían moito do que debeu ser esa cámara en calquer escaparate a principios dos 70, perfecta, nin unha raia no corpo metálico, unha lente limpa, a funda como se fora desabrochada un par de veces a modo de comprobación. Nin unha nimia raia no brillante corpo metálico nun unha rozadura nas partes recubertas con vinilo, a lente, limpa, clara sen marcas nin por suposto fungos, o visor na mesma tónica, os mandos suaves e de inmediata resposta, diales, disparador, anel de enfoque...Unha auténtica xoia estética moi de moda pola onda retro que impera no deseño das cámaras dixitais EVIL ou telemétricas. A gran pregunta é: tiña a un prezo razoáble un fermoso aparello decorativo dos 70 pero sen ningunha funcionalidade? Home...un honrado e probo cidadán alemán vendendo un confiable produto da enxeñería e tecnoloxía nipona. Non me sexan desconfiados. Pero comprendo a incerteza nesta época de obsolescencias programadas (paranoides ou non) e nun mundo que só pensa en refugar e renovar. Na imaxen comproben o que a cámara, a vella e popular no seu tempo point and shot pode rendir no ano 2012-ata que a pila de mercurio (contaminante, eso si, aguante). (1)
O comportamento impecable, robusta, pesada, (3/4 de kg, factor negativo), ergonomía, simplicidade, o silencioso diafragma, a veces pensas en que non disparaches realmente a instántanea, acostumado ao ka-ta-klac da réflex son algunha das características desta camera eficaz que ten un rendemento especialmente brillante nos interiores e nos ambientes oscuros co seu Yashinon  45 mm 1.7. Unha auténtica xoia na que hai que afacerse a pantalla de enfoque do telemetro que crea imaxe dobre nunha mancha dourada que hai encaixar sobre o perfil do obxecto a enfocar pero que despois reportar moitas satisfaccións impresas en 35 mm.

PD Entereime de que poden ser sustituidas por un orixinal adaptador.